Zo veel spullen. Spullen bedoeld om iets van te maken, spullen bedoeld om niets van te maken. Ik maak al die spullen nu op. Ik dacht, dat doe ik wel in een paar maanden, maar na 6 maanden of zo kom ik tot de conclusie dat ik hier nog jaren mee bezig ben. En eigenlijk wil ik er ook helemaal niet mee ophouden.

Het voelt elke keer alsof ik een schat heb gevonden. Dan kijk ik naar de verrichte arbeid en dan denk ik ‘Was dit al die tijd al hier in huis?’ Ja, het lag hier rustig (of eigenlijk onrustig) te wachten om gemaakt te worden.

Ik wilde dit al lang doen. Heel lang. Er waren jaren dat ik alles bewaarde, want ‘daar kan ik nog wat van maken’. En dan waren er de dagen waarin ik alles weer weggooide, want ‘daar ga ik toch nooit wat van maken’. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen. Nu weet ik het wel. Gewoon bij het begin.

Ik heb vaak geen idee wat ik ga maken, soms wel. Dekens van de kleertjes van mijn kinderen, daar heb ik wel een idee bij. De meeste andere dingen niet. Ik word geroepen door een kleur, een bolletje wol, een doos met verf. Soms dagen of weken achter elkaar door hetzelfde, maar vaak iedere dag door iets anders. Ik laat het maar gebeuren en waar ik eerder moeite had om dingen af te ronden en om in beweging te blijven, blijf ik nu maar gaan. Dit is het voor mij.

O ja, en over Sam dus, ik ben Sam. Ik weet eigenlijk niet echt wat ik daar verder over kwijt wil. Ik had deze website als visitekaartje voor mijn portret praktijken, nu is het even mijn eigen plekje in deze digitale wereld. Vrij van de sociale media, vrij om ervan te maken wat ik maar wil. Voor nu is het allemaal wat basic. Dat is hoe ik dat nu wil. Ik wil graag deze plek laten groeien zoals ik al mijn projecten laat groeien. Zonder plan, zonder druk en met heel veel plezier.

Doei.